Persoonlijk verhaal
Na een zeer ingrijpende periode in mijn leven, kreeg ik in 1999 een Burn-out. Lange tijd heb ik toen gedacht dat ik nooit weer de oude zou worden, en gelukkig was en is dat ook niet zo…” Gelukkig” zul je zeggen? Ja gelukkig, anders zou ik weer in mijn oude patroon zijn vervallen, nl een groot verantwoordelijkheidsgevoel voor alles en iedereen. Ik heb geleerd, met vallen en opstaan, om mijn grenzen te “durven” aangeven. Hierbij heb ik drie jaar psychologische hulp gehad.
Ik ben christelijk opgevoed ( daar ben ik mijn ouders erg dankbaar voor) en heb daardoor het bestaan van God altijd vanzelfsprekend gevonden. God was voor mij echter wel iemand die me kritisch volgde….en me zo nodig op de vingers tikte!! Een soort “Boeman”
Tijdens mijn burn-out kwam ik erachter dat het bestaan van God voor mij niet meer zo vanzelf sprekend was, de twijfel sloeg toe…….Waarom voelde ik me zo? Waarom was ik zo vermoeid? Waarom was ik ziek? Waarom gebeurde dit allemaal?
En de belangrijkste vraag: “Waar was God nu”?
Toen ik op het punt belandde waar ik het gevoel had dat niemand me meer begreep, en ik in het diepst van mijn wezen alleen was en voelde……toen leerde ik de Here God op een andere manier kennen, namelijk als een liefdevolle vader die mij accepteerde zoals ik werkelijk was, met al mijn pijn en verdriet. Zo had ik dat nog nooit ervaren. Ik was niet langer religieus bezig, maar kreeg een relatie met de Heer. Dat was en is een groot verschil, ik hoefde niet langer bang te zijn voor Hem, Hij had mij namelijk zo lief dat Hij Zijn Zoon naar deze wereld had gestuurd om mij te redden ( Joh 3 vers 16)
Mijn geloof is door dit diepe dal gaan groeien, stap voor stap leer(de) ik wie Hij was (is), maar ook dat ik me niet beter voor hoefde te doen dan ik altijd gedacht had…een “het een ieder naar de zin makendtype”
Door alle negatieve verhalen, over de begeleiding van mensen met psychosociale klachten, die ik hoorde, besloot ik om een studie te gaan volgen, zodat ik anderen, die in een zelfde situatie terecht zouden komen, kon gaan begeleiden. Ik was dan wel ervaringsdeskundige ( Burn-out) maar wilde wel op een professionele manier mensen gaan helpen. Ik koos in eerste instantie voor stress counselling, maar ben me steeds verder gaan verdiepen in mensen en hun situaties.
Mensen zoals jij, die net als ik, tijdelijk hulp nodig hebben. Dat kan individueel maar ook steeds meer in de relationele sfeer. Relaties tussen ouders-kinderen, man-vrouw, werkgever-werknemer of welke vorm dan ook.